Tijdens mijn eerste psychologische opleiding, Academie voor Psychodynamica, maakte ik voor het eerst kennis met het Innerlijk Huis. Nu was ik als kind vrij dromerig en fantasierijk, dus de techniek sprak mij direct aan. Onder een lichte trance, bracht mijn klasgenoot mij naar mijn Innerlijk Huis. Wat ik mij er nog van kan herinneren is dat vooral mijn lichaam erg reageerde. Ik werd ineens wat nerveus, hoewel ik het huis dat in mij opkwam, wel mooi vond en er eigenlijk niet iets aan de hand was. Ik begreep niet waarom ik zo nerveus werd en m’n keel een beetje dicht begon te knijpen. Mijn klasgenoot vroeg me toen om naar de plek in het huis te gaan, dat verbonden was met dit gevoel. Ik kwam op de eerste verdieping en stond daar voor een dichte deur. In mijn lichaam gingen allerlei signalen af en ik voelde ontzettende weerstand om daar naar binnen te gaan. Uiteindelijk lukte het mij de deur op een kier te zetten en naar binnen te kijken. Wat ik zag was een zwart geblakerde ruimte, alsof het in brand had gestaan. Donkere ogen keken me vanuit de kamer aan…
Op dat moment werd ik zo overmand door angst, dat ik niet verder durfde te gaan. Ik vermoed dat mijn medestudent uit het eerste jaar me dankbaar was toen ik zei: “ik wil hier nog niet naar toe”. En ik werd dan ook weer terug naar beneden begeleid waar het rustig was.
Jaren later, werd ik bij Trance-Art gevraagd om als demo kandidaat te zitten zodat de docent het Innerlijk Huis kon demonstreren aan de studenten. Ik werkte inmiddels in mijn eigen praktijk al met het Innerlijk Huis en ik was benieuwd wat er nu bij mij naar boven zou komen. Opnieuw werd ik in een lichte trance gebracht en begeleid naar mijn Innerlijk Huis. Het huis zag er dit keer anders uit, er was ook wel een hoop verandert in de voorgaande jaren. Eenmaal binnen in het huis, werd mijn aandacht naar boven getrokken en ineens stond ik weer voor diezelfde deur… Ik voelde opnieuw de angst bij mijn keel opkomen en dezelfde weerstand om naar binnen te gaan. Maar ditmaal zat er een ervaren en liefdevolle docent naast me, waarbij ik kon voelen dat ik met haar naast me, dit wel aan zou durven. Ik opende de deur en zag opnieuw die zwarte kamer… geblakerde muren… De docent moedigde me aan te blijven ademen waardoor ik helemaal in de ervaring kon blijven. Toen mij werd gevraagd wat deze kamer voor mij betekende, kwam als vanzelf mijn pestverleden in mij op. Een donkere periode uit mijn leven die ik het liefst wilde vergeten. En ineens zag ik weer die ogen… die ogen die uit een donker hoekje mij aanstaarde… En daar zat ze… het kind… het meisje dat ik ooit ben geweest, dat zich zo verdrietig voelde… Ik begin te trillen en de tranen rollen over mijn wangen. Ineens kwam al dat verdriet los, wat ik onbewust in mijzelf zo had onderdrukt. Uit automatisme probeerde ik het weg te slikken, maar de docent naast me nodigde mij liefdevol uit het er helemaal te laten zijn. En wat een ontlading… Ik was me er niet van bewust dat dit nog zo vast zat in mijn onderbewuste en ondanks de pijn ervan, was het ontzettend fijn om hier uiting aan te geven. Nadat ik voelde dat het weer rustig werd, ben ik naast het kleine meisje gaan zitten, heb ik mijn armen om haar heengeslagen en haar verteld hoe mooi en lief ze is. Dat ze wél goed genoeg is, dat ze er wél mag zijn. Ik voelde een rust over me heenkomen en ik realiseerde me dat ik dit nodig had te zeggen én te horen. Want zij is een onderdeel van mij. Wat ik tegen haar zeg, zeg ik ook tegen mezelf. Wat een opluchting.
Zodra ik opkeek zag ik ineens dat de kamer lichter was geworden, al het zwart verdween als sneeuw voor de zon. Ik voelde een intens gevoel van vrijheid en lichtheid in mezelf. Mijn lichaam ontspande zich en ik kon mijn kleine ik in mijn hart sluiten en met me meenemen.
Pas naderhand realiseerde ik mij hoeveel effect deze sessie op mij had. Hoewel ik in het leven al veel nieuwe en spannende dingen ben aangegaan, zat er van binnen altijd nog zo’n stemmetje dat zei: “wie ben jij nou eigenlijk”, “je bent niet goed genoeg”, “er zit niemand op jou te wachten”. Na de sessie was dit stemmetje veel milder geworden en kon ik veel positiever naar mezelf kijken. Het effect van de pesters van vroeger was weg, ik had het losgelaten.
En nog steeds… inmiddels weer heel wat jaren later, voel ik dat ik in die sessie een deel van mezelf heb kunnen bevrijden, nog altijd liever en positiever naar mezelf kijk en hierdoor m’n dromen durf te volgen.
Wendy
P.s. Voor meer informatie over het Innerlijk Huis, ga naar bijscholingen en klik op: Het Innerlijk Huis
Reactie plaatsen
Reacties